Αναπηρία και τριτοβάθμια εκπαίδευση: Καλύτερες αρχιτεκτονικές επιλογές για πανεπιστημιουπόλεις χωρίς αποκλεισμούς

Σύμφωνα με το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, το παγκόσμιο ποσοστό αλφαβητισμού για ενήλικες με αναπηρία είναι τόσο χαμηλό όσο 3 τοις εκατό, και μόνο το 1 τοις εκατό για γυναίκες με αναπηρία. Το 1 δισεκατομμύριο άτομα με αναπηρία είναι η μεγαλύτερη μειονότητα στον κόσμο, αντιπροσωπεύοντας περίπου το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού. Επομένως, είναι επιτακτική ανάγκη να συμπεριληφθούν πλήρως στην κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης της ίσης πρόσβασης σε ποιοτική εκπαίδευση.

Ωστόσο, φοιτητές, μελετητές και ερευνητές με αναπηρία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση παραμένουν υποεκπροσωπούνται και είναι από τις πιο περιθωριοποιημένες, ευάλωτες και αποκλεισμένες ομάδες στην πανεπιστημιούπολη. Αγωνίζονται με την προσβασιμότητα σε μαθησιακές εγκαταστάσεις και αντιμετωπίζουν διάφορες μορφές στίγματος και διακρίσεων, καθώς και εμπόδια στην άσκηση των δικαιωμάτων τους. Η εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς είναι σημαντική όχι μόνο για φοιτητές, ακαδημαϊκούς και ακαδημαϊκούς με αναπηρίες, αλλά και για τις κοινωνίες στις οποίες ζουν, καθώς βοηθά στην καταπολέμηση των διακρίσεων και στην προώθηση της διαφορετικότητας και της συμμετοχής.

Στη σειρά συνέντευξης για άτομα με ειδικές ανάγκες και τριτοβάθμια εκπαίδευση, το UNIC Academic Impact (UNAI) υπογραμμίζει τη συμβολή των διανοουμένων με αναπηρίες στον κόσμο των ακαδημαϊκών και διερευνά τρόπους για τη δημιουργία ενός πραγματικά περιεκτικού μαθησιακού περιβάλλοντος. Αυτό το άρθρο περιγράφει πώς οι χτισμένοι χώροι στις πανεπιστημιουπόλεις διαδραματίζουν ρόλο στην προώθηση της συμμετοχής που θα ωφελήσει όχι μόνο τους μελετητές με σωματικές αναπηρίες, αλλά και την ακαδημαϊκή κοινότητα στο σύνολό της.

Η Emma Cooper-Williams είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Πολιτικών και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Έχει εγκεφαλική παράλυση, πράγμα που απαιτεί τη συχνή χρήση αναπηρικής πολυθρόνας. Περιηγημένος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ενώ έχει σωματική αναπηρία, η Emma είναι παθιασμένη με τα κοινωνικά ζητήματα και την υγεία. «Οι μελέτες μου μου έδειξαν πόσο γενικά είναι η υγεία, πώς τα κοινωνικά θέματα συνδέονται με θέματα υγείας και μου δίδαξαν τι είδους κοινωνικές επιπτώσεις θα ήθελα να κάνω έχουν, καθώς και με βοηθούν να δημιουργήσω μια φιλοσοφία εργασίας που προάγει τη δικαιοσύνη και την ισότητα. "

Κατά την Emma, ​​η αναπηρία της έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην ακαδημαϊκή της εμπειρία και την προετοιμάζει να επιδιώξει τον στόχο της να γίνει υπέρμαχος της κοινωνικής δικαιοσύνης. Για την Emma, ​​χρειάζεται θάρρος να ζητήσει καταλύματα όταν τα χρειάζεται, καθώς συχνά αισθάνεται ότι μπορεί να είναι ένα βάρος για την ανάγκη τέτοιων καταλυμάτων. Ωστόσο, είναι σημαντικό για αυτήν να μιλήσει και να εκπροσωπήσει όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά και όλους τους μαθητές με αναπηρία.

Η Emma αναφέρει ότι το πανεπιστήμιο της παρείχε ακαδημαϊκή υποστήριξη και καταλύματα ως φοιτητής με αναπηρία, συμπεριλαμβανομένου ενός σχεδίου χαρτογράφησης πανεπιστημιούπολη που ανέλαβε πέρυσι στο πλαίσιο των προσπαθειών του να καταστήσει την πανεπιστημιούπολη πιο προσβάσιμη για φοιτητές με αναπηρία. Το έργο, στο οποίο συμμετείχε η Emma, ​​περιελάμβανε τη συλλογή δεδομένων σχετικά με την προσβασιμότητα των υποδομών της πανεπιστημιούπολης και σημειώνοντας σε ποιους χώρους δεν ήταν προσβάσιμοι, με «μόνο σκάλες και χωρίς ράμπα, ή με πόρτες που δεν είχαν αυτόματα ανοίγματα». Επέτρεψε στο πανεπιστήμιο να ανακαλύψει ποιες διαδρομές παρέμεναν απρόσιτες για φοιτητές με σωματικές αναπηρίες που θα ενημερώσουν τα σχέδια ανακαίνισης.

Η Emma είπε ότι είναι επιτακτική ανάγκη οι πρωτοβουλίες για τη βελτίωση της προσβασιμότητας των αρχιτεκτονικών σχεδίων στην πανεπιστημιούπολη να καθοδηγούνται από φοιτητές, επειδή «Οι αξιωματούχοι του σχολείου μπορούν να μαντέψουν τι χρειάζονται οι μαθητές [με αναπηρίες], αλλά μπορούν πραγματικά να καλύψουν τις ανάγκες τους όταν ακούνε αυτούς που έχουν ζήσει αυτή η εμπειρία. " Τέτοια διαβούλευση μεταξύ φοιτητών και προσωπικού είναι πολύτιμη καθώς «βοηθά τους μαθητές να υποστηρίξουν την πρόσβαση που θα τους ωφελήσει». Κάνοντας το φυσικό περιβάλλον πιο προσβάσιμο σε φοιτητές με σωματικές αναπηρίες θα «επιτρέψει στο πανεπιστήμιο να έχει ένα ευρύτερο φάσμα φοιτητών που θα συμβάλλουν στον ακαδημαϊκό λόγο και θα διεξάγουν ερευνητικά έργα, τα οποία με τη σειρά τους θα ωφελήσουν το πανεπιστήμιο παρέχοντας γνώση και εμπειρογνωμοσύνη σε όλους τους ακαδημαϊκούς τομείς, επειδή άτομα με αναπηρία είναι πανταχού παρόντα, σε όλους τους τομείς. "

«Η πλειονότητα των υποδομών που έχουν σχεδιαστεί για να κάνουν τους μαθησιακούς χώρους προσβάσιμους σε άτομα με ειδικές ανάγκες θα χρησιμοποιηθούν στην πραγματικότητα από πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν αναπηρίες», δήλωσε ο καθηγητής Paul Bracher, Επίκουρος Καθηγητής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Saint Louis στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο καθηγητής Bracher χρησιμοποιεί επίσης αναπηρική καρέκλα ως αποτέλεσμα ενός καλοήθους όγκου του νωτιαίου μυελού που τεντώνει τους σπονδύλους του. Παρείχε παραδείγματα διαφορετικών ατόμων με αξιοποίηση ανέσεων, όπως επιπλέον ανελκυστήρες, αυτόματο άνοιγμα θυρών και μεγάλες πόρτες λόγω της ευκολίας που παρέχουν. Η οικοδόμηση ενός πιο περιεκτικού φυσικού περιβάλλοντος θα ωφελήσει ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα και τον κόσμο γενικά, καθώς «μια εξελιγμένη κοινωνία είναι αυτή που αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι πρέπει να φιλοξενηθούν έτσι ώστε να μπορούν να συμμετέχουν και να μπορούν να συνεισφέρουν στον κόσμο όσο καλύτερα μπορούν.

Μιλώντας για προκλήσεις που εμποδίζουν την οικοδόμηση προσβάσιμων χώρων σε πανεπιστημιουπόλεις, ο καθηγητής Bracher επεσήμανε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι απλά «δεν το σκέφτονται ούτε [προσβασιμότητα], είναι μια σκέψη». Αναγνώρισε ότι μπορεί να είναι δαπανηρό να γίνουν προσβάσιμοι χώροι για άτομα με σωματικές αναπηρίες. Για παράδειγμα, "Η κατασκευή προσβάσιμων μπάνων απαιτεί περισσότερο χώρο και περισσότερη μάζα εδάφους, η οποία κοστίζει χρήματα." Ωστόσο, ήλπιζε ότι οι οργανισμοί και τα ιδρύματα θα αναγνώριζαν ότι «Παρόλο που μερικά από αυτά τα πράγματα είναι ακριβά, είναι μια απαραίτητη επένδυση, διαφορετικά, αποκλείετε άτομα που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στην αποστολή σας.»

Ο καθηγητής Bracher σημείωσε ότι για τους περισσότερους ανθρώπους χωρίς σωματικές αναπηρίες, «Η συνάντηση για καφέ ή η είσοδος σε μια αίθουσα σεμιναρίων θα απαιτούσε ελάχιστο σχεδιασμό», αλλά για αυτόν υπάρχει πολύ περισσότερος προγραμματισμός. «Σκέφτομαι πώς μπορώ να πλοηγώ συνεχώς απρόσιτους χτισμένους χώρους», είπε. "Αν πηγαίνω κάπου, πηγαίνω μπροστά για να μάθω αν υπάρχουν καθίσματα με μειονεκτήματα, πάρκινγκ, προσβάσιμες τουαλέτες." Η αναπηρία είναι σαν «ένας φόρος στο πορτοφόλι σας και ένας φόρος στον χρόνο σας, αφού πρέπει να βρείτε τρόπους για να περιηγηθείτε σε έναν κόσμο που δεν είχε κατασκευαστεί με γνώμονα τα άτομα με ειδικές ανάγκες».

Ο καθηγητής Bracher συμβουλεύει τα πανεπιστήμια να «δώσουν προσεκτική προσοχή στις πτυχές του σχεδιασμού που διασφαλίζουν ότι οι χώροι επιτρέπουν την εύκολη ροή της κυκλοφορίας». Τα ιδρύματα θα πρέπει να είναι πιο προσεκτικά κατά την κατασκευή φυσικής υποδομής για τους χώρους τους, διότι όταν δεν το κάνουν, αυτό οδηγεί σε αρχιτεκτονικά τυφλά σημεία, όπως η προαναφερθείσα έλλειψη κεκλιμένων επιπέδων αναπηρικών αμαξιδίων και αυτόματων ανοιγμάτων θυρών. Αυτά τα τυφλά σημεία μπορεί να επηρεάσουν ψυχικά τα μέλη της πανεπιστημιούπολης με σωματικές αναπηρίες.

Ο καθηγητής Bracher ελπίζει ότι οι πανεπιστημιουπόλεις θα λειτουργήσουν για να καταστήσουν το δομημένο περιβάλλον πιο περιεκτικό και φιλόξενο παρά να αποκλείσουν άτομα που μπορούν να συμβάλουν στην αποστολή τους. «Κάθε άτομο μπορεί να επιδιώξει τα όνειρά του και μια κλίση όπου αισθάνεται εμπλουτισμένο και κάνει τη διαφορά προς τη βελτίωση της κοινωνίας.